|
Verslag vakantie 2008 Italië-Oostenrijk Rolf en Brenda
Klik op de foto's voor een vergroting.
Eind augustus hebben we 1,5 week in Italië en Oostenrijk
gefietst. We verblijven de eerste 3 dagen in het plaatsje Rocca
Pietore in Italie, daarna rijden we naar Oostenrijk om daar deel
te nemen aan een groepreis met als afsluiter de Otztaler
Radmarathon.
20-8
Vandaag is onze eerste fietsdag vanuit Rocca Pietore. We fietsen
langs het meer van Alleghe naar onze eerst klim, de Passo Duran.
Deze 11 km/lange klim valt best zwaar, het eind is toch
behoorlijk stijl. Hierna dalen we af en volgt de tweede klim de
Passo Staulanza. Deze is wat vriendelijker. Na een mooie
afdaling (helaas met nat wegdek) komen we weer aan in Rocca
Pietore en onze eerste tocht van 75 km zit erop.
21-8
Met de auto rijden we naar Cortina d´Ampezzo om vanuit daar de
klim naar Tre Cime di Lavaredo te fietsen. In de Giro van 2007
was deze klim aankomstplaats en won Ricardo Ricco de etappe. (We
weten nu wel waarom). Een groot gedeelte van de profs reed hier
destijds met een compact.
Allereerst fietsen we de Passo tre Croci op, dit is nog peanuts.
Hierna rijden we langs het meer van Misurina, dit is net een
sprookje om te zien. Na het meer moeten we naar rechts waar het
sprookje snel afgelopen is. Bijna onmenselijke percentages
moeten overwonnen worden. Door enkele italianen wordt ik
aangemoedigd: ´Brava, brava, dai, dai!! Het liefst zou ik
afstappen, maar het is zo stijl dat er geen tijd is om de voet
uit het pedaal te klikken. Na lang zwoegen en zweten kom ik
boven. Rolf is er al en zijn eerste reactie is: “Als je nog eens
iets weet”. We dalen af, fietsen nogmaals de Passo tre Croci
over en gaan dan een lekker bordje spaghetti eten.
22-8
Eerst fietsen we richting Cencenige om te beginnen aan de Passo
SanPellegrino. Het begin is vrij makkelijk tot we een afslag
naar rechts krijgen. Eerst een bord met 15%. Niet erg
bemoedigend. Wanneer ik denk dat het ergste achter de rug is
volgt een bord met 18%, ja zo voelt het inderdaad. De laatste
kilometers vlakken gelukkig wat af en deze keer kom ik lachend
boven. Na een lange mooie afdaling zoeken we een terras op voor
een Pizza. Hierna moet alleen de Passo Fedaia nog overwonnen
worden. Gelukkig vanaf Canazei, de makkelijke kant. Ik doe het
erg rustig aan, ik wil de pizza liever geen tweede keer eten.
Nog even afdalen naar Rocca Pietore en onze 3 dagen hier zitten
erop.
23-8
Met de auto rijden we richting Solden. De start- en
aankomstplaats van onze rondreis met Enroute. Het is vandaag
ontzettend slecht weer………
In Solden maken we kennis met de andere deelnemers van de
groepreis, ongeveer 20 personen.
24-8
Eerste etappe gaat van Solden naar Nauders. Gelukkig is het weer
bijgetrokken. De zon schijnt en ze voorspellen zo´n 25 graden.
We rijden eerst richting Imst. Het tempo ons groepje ligt erg
hoog en op een stuk vals plat moet ik het laten lopen. Ik
probeer nog bij te komen, maar tevergeefs. Eerste klim is de
Pillerhohe, een vrij onregelmatige klim met prachtige
uitzichten,vooral bovenop de top. Ik daal af en in de afdaling
staat Rolf stil. Zijn velg is kapot geklapt in de afdaling (hij
reed toen 65 km p/u), gelukkig is hij niet gevallen. Een
reservewiel wordt in de fiets gezet en we dalen verder af ri
Prutz, waar we een bak koffie drinken. Hierna volgt nog een klim,
de Norbertshohe. Een echte klim voor mij, niet te lang, een
kilometer of 6 en een procent of 6 gemiddeld, een echte loper.
Een stukje dalen naar Nauders hier overnachten we in hotel
Edelweiss, waar ´s avonds een uitstekend 5-gangen diner
geserveerd wordt.
25-8
Tweede etappe rijden we via een prachtig fietspad naar Glorenza,
waar we een koffie met apfelstrudel eten. Hierna fietsen we
verder richting Prato en vanuit hier beklimmen we de Stelvio. 47
haarspeldbochten moeten gereden worden. Ik rij de Stelvio lekker
rustig op voor zover dat kan. Boven de bidon snel bijvullen en
afdalen richting Bormio.
26-8
Vandaag staat een rondrit door het natuurpark op het programma.
Rolf besluit een rustdag te nemen en ik ga toch de rondrit doen.
Eerste twee klimmen zijn de Passo Foscagno en de Passo d Eira.
Deze zijn niet al te zwaar. Pauze houden we in Livigno, waar ik
twee cappuccino´s neem. Hierna rijden we langs een stuwmeer
richtin Ofenpas. Ofenpas is niet erg zwaar, maar wel mooi. We
dalen af naar Mustair, waar we nog een terras opzoeken voor een
Apfelstrudel. Nog een klim te gaan, de Umbrailpas. Umbrailpas is
wat lastiger, er moet tijdens de klim 2,5 km over onverhard
wegdek gereden worden en er zitten stukken in van boven de 10 %
gemiddeld. Boven op de klim is het koud en ik daal snel af
richting Bormio. Rolf heeft zich ook wel vermaakt vandaag. Hij
heeft een fietsenzaak opgezocht, een pizza gegeten en in de zon
gelegen (zijn hele buik is knalrood).
27-8
Deze vierde etappe staat de beroemde Gavia op het programma. De
klim begint vrijwel meteen als we Bormio uitfietsen, da´s nog
eens wakker worden. Het begin is vrij makkelijk, op het einde
zitten er behoorlijk steile stukken in. Boven op de klim is het
erg koud, toch staat Rolf op mij te wachten om een foto te
maken. Een gevaarlijke smalle afdaling richting Ponta di Legno
volgt. Ik ben blij als ik beneden ben. Samen met Rolf fiets ik
de Passo Tonale op waar we boven een bord spaghetti bestellen.
Rolf wil vrijwel meteen na de spaghetti verder fietsen. Ik laat
de spaghetti nog even zakken en vertrek een half uurtje later.
Er volgt een lange weg met veel wind tegen (was ik nu toch maar
met Rolf meegegaan) en er moeten op het laatst nog heel wat
hoogtemeters overwonnen worden. (Hier had ik niet op gerekend.)
Ik heb het helemaal gehad als ik aankom bij ons hotel in
Ronzone.
28-8
Laatste etappe gaat van Ronzone naar Solden. Vandaag heb ik
totaal geen zin om te fietsen.
Eerst rijden we via de Passo Palade richting Merano. In Merano
stoppen we bij een fietsenzaak waar de meest prachtige fietsen
staan. Ik kan het niet laten om hier wat kleding te kopen. We
vervolgen onze weg naar st Leonhard waar we een terras opzoeken.
Na het nodige eten en drinken beginnen we aan de laatste klim,
de Timmelsjoch, dit is ook onze laatste klim zondag tijdens de
Otztaler. Ik heb nog steeds geen zin om te fietsen en ben wat
chagrijnig vandaag. (Waarom doe ik dit????) Onderweg krijgen we
een klein buitje waarvoor we schuilen in een tunnel. Na lang
getreuzel kom ik boven en rest mij alleen nog de afdaling naar
Solden. (gelukkig)
29-8
Ik ben nu al voor de 5e keer in Solden en vandaag gaat het ervan
komen, ik ga de klim naar de Rettenbachgeletscher opfietsen.
 13
km, bijna constant 10 % of meer.
Rolf gaat niet mee. Vol goede moed begin ik aan de klim, het
eerste stuk is erg steil. Na enige tijd word ik ingehaald door
Lars uit Arnhem. We raken aan de praat en samen rijden we verder
de klim op. Al je voorbij de tolpoortjes bent krijg je zicht op
de gletscher, wat je houdt tot je boven bent.. De klim is wel
zwaar, maar niet zo zwaar als ik gedacht had.
Boven maak ik wat foto´s (om het te bewijzen) en drink ik een
cappuccino. Afdalen gaat snel en in Solden kom ik Rolf tegen bij
een van de kraampjes. Samen gaan we wat eten.
30-8
Met een groepje gaan we vandaag fietsen naar het plaatsje Vent.
Ongeveer 20 km enkele reis, wel wat klimmen, maar niet zo steil.
Het groepje laat ik al snel gaan omdat ik echt rustig aan wil
doen. In Vent tref ik de mannen weer en we zoeken een terras op
om “Gescnitzeltes” te eten, een soort van gesneden pannekoek met
rozijnen en poedersuiker. Geschnitzelters smaakt goed en we
rijden op ons gemak terug naar Solden.
31-8
De Otztaler Radmarathon.
Het doel van dit seizoen is de Otztaler binnen de 10 uur te
rijden.
´s Morgens is het koud aan de start. Om ongeveer 7.00 vertrekken
we met muziek van ABBA op de achtergrond. Heb met Rolf
afgesproken om tot aan de eerste klim in zijn wiel te blijven.
Ik ben wat bang en laat het wiel al eerder gaan. Na ongeveer 15
km zit ik achter een valpartij…..ben blij dat ik er zelf niet
bij lig. De eerst klim de Kuhtai gaat goed alleen… ik moet erg
nodig plassen. Halverwege de klim zoek ik een goed plekje op om
te plassen, dat lucht op.Eerst klim gaat wel aardig. Tweede
klim, de Brenner zit ik een een goede groep. Tempo gaat niet te
snel, niet te langzaam. Laatste kilometer van de Brenner loopt
wat stijler en hier krijg ik het wat lastiger. In de afdaling
van de Brenner kijk ik naar de tijd. De teleurstelling is groot
als ik constateer dat ik een tijd binnen de 10 uur niet ga
halen. (lig een half uur achter op schema). Op de derde klim, de
Jaufenpas besluit ik om niet meer voor de tijd te gaan, maar om
gewoon lekker te rijden. Vanwege de hitte neem ik dan ook wat
langer pauze. De laatste klim de Timmelsjoch rij ik lekker
rustig op, neem bij de pauzeplaats weer een lange pauze. In het
begin heb ik veel last van de warmte. Ik vul mijn bidons dan ook
wat vaker bij. Na veel zwoegen en zweten bereik ik de top
en……Het begint te onweren en te regenen. In de afdaling krijg in
een fikse regenbui over me heen (da´s niet fijn op 2500 m
hoogte). IJskoud bereik ik de finish waar Rolf al staat te
wachten.10.59 is mijn tijd. Helaas heb ik mijn tijd niet kunnen
verbeteren, het was mijn dag blijkbaar niet. Ook Rolf heeft zijn
tijd niet kunnen verbeteren, helaas. Toch kunnen we wel trots
zijn dat we deze 238-km lange toch met 5500 hoogtemeters toch
maar weer uitgefietst hebben.
Al met al hebben we toch een mooie vakantie gehad, voor
herhaling vatbaar.
Rolf v. Orsouw en Brenda Zaal
|
|
Vakantierit
Platja D'aro - Lloret de mar - Platja D'aro.
Woensdag 30 juli moest het gaan gebeuren. De kustweg GI-682
van Platja D'aro naar Lloret de mar heen en terug op de fiets
was het (op het oog) eenvoudige doel.
Geert, Theo, Peter, Jelco en gastrijder Henk zouden dit klusje
wel gauw even gaan klaren. De avond ervoor gauw even de tomtom
geraadpleegd en och... het ging maar om 45km enkele reis. 90km
in totaal dus. Tjongejonge dat was de praat niet waard gezien
onze trainingskilometers.
Nee, wij hoefden echt niet vroeg naar bed en we zouden er geen
Grafenwalder (= bier van de Lidl) voor laten staan die avond.
S'morgens om half 7 liep de wekker af. Poeh poeh....ik voelde
een lichte pijn in mijn hoofd. Toch te veel Grafenwalder of was
het die fles rode wijn "Chateau du migraine" van gister. Gauw
opschieten want Theo zat zo te zien al in vol ornaat aan zijn
rijstepap.
Klokslag 7 uur stapten we in de bus en reden we in de richting
van Platja D'aro. We waren vandaag voorzien van een volgauto
omdat Ed van bakel ( de broer van...) bereid was de bus te
rijden en gedurende de rit als ploegleider en fotograaf te
fungeren. Rond half 8 kwamen we in Platja D'aro aan. Gauw de
fietsen uit de bus gehaald en rijden maar. We moesten namelijk
niet al te laat terug zijn want het zou die dag zeer warm worden.
We reden in de richting van St Felui de Guixols en de eerste
serieuze beklimming diende zich aan. Nou nou, toch pittig zo'n
klimmetje dacht ik nog. Na een paar kilometer vormde de eerste
druppeltjes Grafenwalder zich op mijn bovenlip. Dit was echter
een voorteken van wat ons de komende 90km te wachten stond. De
GI-682 van Platja D'aro naar Lloret was namelijk een kronkelige
kustweg vol haarspeldbochten langs de rotsen van de Costa Brava.
Hier had ik allerminst op gerekend.
 Er
was werkelijkwaar geen meter vlak.
We besloten dat we op eigen tempo naar boven zouden fietsen en
dat we op de top op elkaar (lees Geert Schippers) zouden wachten.
Dit gaf ons de mogelijkheid om ruimschoots van het adembenemende
uitzicht en de ongerepte natuur te genieten. Via Tossa de mar en
Canyelles kwamen we in Lloret aan alwaar we een eettentje aan de
boulevard opzochten. Even wat eten, poseren voor de foto's en
snel weer op de fiets.
Het idee dat de afdalingen van de heenweg de beklimmingen voor
de terugweg zouden worden benauwde me. Steeds maar weer klimmen,
klimmen
en
nog eens klimmen. Niet eens zo steil maar er kwam gewoon geen
eind aan. Het bleef maar gaan. Bij Geert begon het beste er
vanaf te raken. De achterstand op de toppen was inmiddels zo
groot dat wij boven zelfs de tijd hadden om de telegraaf uit te
lezen. Maar ook bij ons begon het vele klimwerk zijn tol te
eisen. Was het een luchtspiegeling of zag ik Geert nu ineens
voor me fietsen. Dit kon toch niet waar zijn. Achteraf bij het
bekijken van de foto's zou blijken waarom... Geert had namelijk
het hele stuk van Cala Bona tot Galionc aan de zijkant van de
bus gehangen.
Deze foto wil ik jullie dan ook niet onthouden (zie foto).
Een paar kilometer verderop was het echter gedaan met Geert. De
kramp zat van zijn grote teen tot achter zijn oren en verslagen
zat hij op de vangrail te wachten tot de volgauto hem oppikte.
Met z'n vieren klommen we verder richting de finish en
eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat bij mij de accu ook ver
in het rood stond. Ik was dan ook zielsgelukkig toen we Platja
D'aro weer binnenreden.
Zelden heb ik zo'n prachtige tocht gereden. Misschien was het de
onderschatting waarom het zo zwaar was, maar het geheel was zeer
de moeite waard.
Fietsen inladen en gauw terug naar de Grafenwalders.
Jelco Hendriks
|
