Eind 2018 vertelt Anja van Geel dat zij samen met haar dochter Susan The Ride Dolomites wil gaan fietsen. Haar Ride maatje Jolanda Megens is ook enthousiast om die uitdaging aan te gaan en gooit een balletje op bij een aantal andere fanatieke fietsers.
Het balletje rolt al snel verder want binnen een mum van tijd en wat overtuigingskracht van Jolanda is al snel een groep samengesteld van twaalf deelnemers uit Heesch en omgeving.
Acht leden van TWC De Voorsprong (Jolanda Megens, Anja van Geel, Harold van der Leest, Wilco Schrijvers, Rob Wijnen, Peter van Grinsven, Peter van der Heijden, Erik Derijks en Joost van Uijtert) en nog vier andere idioten.
Omdat het pas in september 2019 gaat gebeuren heeft iedereen volop tijd om te trainen en dat wordt dan ook fanatiek gedaan. Het trainingsschema dat we van de organisatie hebben gekregen wordt er regelmatig bij genomen.
De tijd verstrijkt en af en toe gaat de groep gezamenlijk op pad, het teamgevoel begint vorm te krijgen. Het lijkt wel een schoolreisje. Met een busje vertrekken we vrijdag de 13e naar Italië. De groep is uiteindelijk toch wat kleiner geworden. Erik en Erik moeten helaas verstek laten gaan. Peter van der Heijden is al in Italië op vakantie en sluit op zaterdag bij ons aan.

Onze fietsen hebben we helaas een week moeten missen, die zijn al met de organisatie mee naar Italië. Onze reis verloopt voorspoedig. In de loop van de ochtend komen we aan op de camping in Levico Therme.
De organisatie is nog druk bezig met het opbouwen. Eerst maar eens de omgeving verkennen, lekker lunchen en wat rusten.
Bij enkelen jeukt het toch wel om de fiets te pakken, anderen willen lekker bijkomen van de lange reis en zoeken het meer op.
Aan het einde van de dag komt ook Peter van der Heijden aan en gaan we, nadat alle tenten zijn ingericht, gezamenlijk dineren.
Daarna volgt de eerste briefing. In een grote tent zijn alle deelnemers vol spanning bijeengekomen om geïnformeerd te worden over het programma en de bijzonderheden voor de volgende dag. Dit zal elke avond tot we naar huis gaan gebeuren. Al snel wordt ons duidelijk dat er een strakke organisatie is, die de nodige ervaring heeft.
Er wordt ons een mooie, maar uitdagende route getoond met beklimming van de Menador, 8,1 km met een gemiddelde van 9,6% en de Cima di Campo slechts 20,9 km met een gemiddelde van 5,6 %. De opmerking die we hierbij krijgen, is dat de laatste klim zeker geen lopertje is. Daar waar het meevalt, komt uiteindelijk ook weer een stuk wat tegenvalt. Het zal achteraf blijken dat
dit niet de eerste en laatste keer is dat we dit te horen krijgen en aan den lijve ondervinden. De term "loper" en de laatste kilometers kun je lekker op het buitenblad doen horen we vaak, maar we merken er onderweg weinig van.
Vermoeid maar gespannen voor wat de komende dagen ons gaan brengen, gaan we na het nuttigen van een paar biertjes (tja wel blijven stapelen) lekker ons bedje in. Enkelen wat luxer als de anderen; de echte helden liggen in een éénpersoons tentje, soms met de voeten nog buitenboord en er zijn ook twee watjes bij die voor de glampingtent hebben gekozen. Grote tent met veldbed, kachel, lamp, electra, wasrekje, etc.

Tappa a Trentino , 140 km, 2700 hm.
Dag 1 06:00 WEKKER, poehee wat vroeg. Spullen klaarleggen voor het fietsen en tas al gedeeltelijk weer inpakken. Om half zeven ontbijt in de grote tent. Super geregeld, er is volop keuze in brood, diverse vleeswaren, kaas, zoet beleg, yoghurt, kwark, muesli, koffie, thee, jus d'orange. Lunchpakketje klaar maken en in je tas voor de 2e verzorgingspost stoppen.
Hop naar je tent, de laatste spullen in de tas en deze weer op de kar voor in de vrachtauto leggen. Dan naar de start, spanning stijgt; wat staat ons te wachten? Genoeg getraind? Kan ik het wel? Is het niet te zwaar?
De start is gezamenlijk. Net zoals het in een echte wedstrijd gaat, wordt het eerste deel geneutraliseerd doordat de koersauto vooraan het tempo aangeeft. Een lang lint van ruim 150 fietsers op weg naar de eerste beklimming. Er wordt wat nerveus gelachen en gegeind. Dan doemt ie op, de eerste klim. In het begin gaat het nog wel, maar 8% of zo, dan komen ook al zwaardere stukken van 12%. Dat is toch wel andere koek, eenieder pakt zijn eigen tempo en als we boven zijn wordt er op elkaar gewacht. In twee groepjes gaan we verder. Bij de eerste verzorgingspost op 41 km komen we weer bij elkaar. Hier worden we goed verzorgd en voorzien; er zijn bananen, appels, sinaasappels, krentenbollen, chips, winegums en sportdrank. Op naar de laatste beklimming, maar voordat we daaraan beginnen is er nog de 2e verzorgingspost op 91 km. Daar is naast wat er bij post 1 verkrijgbaar is, ook warme bouillon en koude pannenkoeken. Hier worden we verwelkomt door San, de vriendin van Peter van der Heijden, die ons snel vol stopt met pannenkoeken.
Tijdens onze tocht worden we begeleid door negen motoren die er op toezien dat alles goed gaat en die er zijn om je te helpen als er een probleem is, je zonder drinken zit of om peptalk verlegen zit. Ook rijdt de koerswagen van de organisatie mee waarbij Ivo, toerleider, door een luidspreker je aanspoort om nog harder te fietsen. Heb je de pech dat je met stukken komt te staan dan is er ook nog het serviceteam van Specialized dat er alles aan doet om je fiets weer in orde te maken. Zij staan ook op de 2e verzorgingspost. Tenslotte rijdt er ook een EHBO-motor en auto mee om bij een eventueel ongeval eerste hulp en bij kleinere ongemakken verzorging te bieden. Top geregeld dus.

Beklimming twee, pittig en zeker geen lopertje, ja zelfs nu lijken ze allemaal op elkaar, maar het uitzicht is de hele dag prachtig. De beloning, voor diegene die van afdalen houden, is heerlijk. Goede wegen, overzichtelijke bochten en de hele dag zonnig. Wat wil een fietser nog meer?


Bij aankomst op onze tweede camping in Arsiè staan de tenten alweer en wordt het vocht snel aangevuld met gerstenat. Daarna de douche opzoeken en om 18:30 uur eten. Deze maaltijd is vers bereid. De keuken wordt elke dag opgebouwd en 's-avonds weer afgebroken. Het opbouwen en afbreken van het hele kampement is een hele klus waar een grote groep van wel 70 vrijwilligers een dagtaak aan heeft. Petje af.
Om 20:45 uur de avondbriefing voor etappe 2; met beklimming van Passo la Crosetta, 14,9 km 6,6% gemiddeld, Nevegal 7,6 km 7,8% gemiddeld. Al met al de moeite waard dus weer.
Naast de ondersteunende motors en auto's rijden er ook een cameraman en fotograaf met ons mee. Zij maken onderweg foto's en opnames van de fietsers en omgeving. Na de briefing wordt ons de film getoond van de eerste fietsdag, deze is prachtig en is elke dag een mooie afsluiter. Voordat deze film echter werd vertoond was er aandacht voor de eerste challenge van afgelopen dag, de 21 km klim. Er zijn diverse klassementen, een daarvan is dames. Tot verbazing van Anja en Susan staan zij in de top 3; Anja op de 3e plaats en Susan op de 1e. Wij mogen met toppers mee fietsen concluderen de anderen. Moe maar voldaan duiken we onze tenten weer in, op naar dag 2.

Dolomiti del Sud, 140 km, 2850 hm.
Dag 2 is aangebroken, na het dagelijkse ochtendritueel, staan we om 08:00 uur weer aan de start. Gezamenlijk fietsen we naar de eerste serieuze beklimming. Tussendoor komen we nog langs de 1e verzorgingspost waar we wat stapelen om de beklimming aan te kunnen. Onderweg genieten we van de prachtige omgeving en uitzichten. Af en toe wordt er gestopt om een foto te maken. Zodat we het thuisfront jaloers kunnen maken en we thuis nog eens na kunnen genieten.
We krijgen bij de eerste beklimming nog eens de bevestiging dat de Dolomieten wezenlijk anders zijn dan de Alpen. Het loopt echt niet, af en toe is het zelfs harken om de steile stukken door te komen. Maar bikkels als we zijn, geven we niet op. Boven wacht ons de beloning van de 2e verzorgingspost. De nodige pannenkoeken worden weer naar binnen gewerkt en de bouillon is weer
een welkom drankje. We mogen na de beklimming een aantal kilometers genieten van de grotere hoogte waar we naar toe zijn geklommen om vervolgens na een heerlijks afdaling bij het volgende "vlakke" stuk te komen alvorens we de klim naar de camping te krijgen. Aaah dat is afzien en de beentjes doen af en toe pijn als de 13%+ stukken worden aangedaan.
De beloning van het biertje is dan ook verdiend als iedereen weer veilig en lichtelijk uitgeput op de camping is aangekomen. Wow, dag 2 ook gehaald.
Ook het avondprogramma wordt een ritueel, uitzweten en vocht aanvullen, douchen, ff rusten, lekker eten, programma voor de volgende dag aanhoren:, beklimming van de Passo Cibiana 10,2 km gemiddeld 7% en beklimming van Passo di Valparola 17,6 km gemiddeld 5,6%. Die laatste lijkt dus een makkie in vergelijking met de eerdere dagen. Alleen de aanloop ernaartoe, ca 40 km, gaat met een percentage van 2 á 3 omhoog. Na het genieten van de film en een laatste slaapmutsje duiken we weer onder de wol.

Piccoli Dolomiti, 113 km met 2.800 hm
Dag 3, bijna op de helft. We mogen het eerste deel genieten van een afdaling. Dan fietsen we gezamenlijk door het dal in een prachtige omgeving waar met regelmaat wordt gestopt voor een foto. Ook naar de eerste beklimming toe gaat het glooiend omhoog. Verzorgingspost 1 is boven op de beklimming. De bidons worden de laatste dagen gretig gevuld, het is
warm en in de beklimmingen wordt er veel vocht verbruikt. Nog even afdalen en dan het lange stuk omhoog voor de 2e klim. Op de 2e verzorgingspost 20 km voor de top wordt gerekt en gestrekt en zelfs gebruik gemaakt van de masseurs. Deze maakt de beentjes en schouders nog even los voor de liefhebbers. Zij staan op elke 2e verzorgingspost en elke avond voor
de deelnemers klaar. Dat is toch wel lekker als je schouders of benen wat extra liefde nodig hebben. Sommigen noemen het kramp, maar volgens de echte kenners kan dat niet. Lichte spierpijn noemen we dat. Geleerd van een zeker lid van de TWC.
De laatste klim loopt best aardig, bijna niet Italiaans. Boven gekomen is het wel ff uitpuffen maar zeker ook genieten van de omgeving, we zitten op bijna 2.200m hoogte. Daardoor heb je een mooi uitzicht over de omgeving als je weer wat bij bent gekomen. Nu nog afdalen naar de camping. Yes! weer een dag volbracht. De camping ligt nog wat op hoogte, dat merk je in de avond als het snel afkoelt en de warme kleding welkom is. De komende dagen zullen wat frisser zijn in de ochtend en avond omdat we op hoogte blijven.
Tijdens de briefing worden we er aan herinnerd dat we gematst worden doordat we twee nachten op deze camping blijven. Dus hoeven we morgen onze spullen niet in alle vroegte in te pakken en als we morgenmiddag terug op de camping komen niet uit te pakken. Hoe eenvoudig ook maar het voelt als luxe. Het programma voor dag 4 ziet er pittig uit. Het is dan ook de koninginnenrit, 116 km met 3.600hm met 6 beklimmingen: Passo di Valparola (ja de andere kant) 8,8 km gemiddeld 7%,
Passo di Giau 10,3 km gemiddeld 9,6%, Passo di Fedaia 14,1 km gemiddeld 7,4% (maar met 16,4% max), Passo Pordoi 12 km gemiddeld 6,5%, Passo di Campolongo 4 km gemiddeld 7,1% en San Cassiano 6,4 km gemiddeld 3,2%. Ook is er de mogelijkheid om de route in te korten, nagenoeg elke dag is hiertoe de mogelijkheid. Het belooft wederom een mooie zonnige dag te worden.
Een ieder maakt zijn afweging over hoe hij of zij deze 4e dag gaat invullen. De eerste 3 dagen hebben het nodige van iedereen gevraagd en een aantal besluit om deze dag te benutten als rust-/wasdag. Anderen kiezen ervoor om of de route in te korten of zelf een rondje te maken en de beentjes wat rust te geven. Vier malloten gaan ervoor en besluiten de hele route te rijden.

Giro della Sella, 114 km, 3800 hm
Dag 4, het groepje aan het vroege ontbijt is iets kleiner, maar sommigen zijn toch opgestaan om de vroege vogels uit te zwaaien. Bovenop de eerste beklimming wordt genoten van de prachtige omgeving. De armstukken en windstopper zijn nog aan, ja het is echt een stuk frisser dan de vorige dagen. Maar de zon laat zich al zien en is welkom. Onder aan de voet van de Passo di Gau kunnen de armstukken en windstopper weer uit, het zonnetje is sterk genoeg. O ja en van klimmen krijg je het ook best warm. Het is een zware maar mooie klim waar je tussen de weilanden met koeien door fietst en af en toe kunt genieten van even vlak in de haarspeldbochten. Net over de top is de eerste verzorgingspost. Op dat moment zijn op de camping de eerste wasjes gedaan en hangen de waslijnen vol. Ook wordt er volop genoten van het zonnetje. Na de afdaling komen we aan de voet van de Passo di Fedaia, de zwaarste beklimming van de dag. Tot de haarspeldbochten een lange, lange weg rechtdoor, pittig en er lijkt maar geen
eind aan te komen. Vlak voor de haarspeldbochten is een restaurant. Voor de liefhebbers was dat een punt om ff bij te tanken. Cola met een reep of een broodje, ff de spanning van de beentjes af. Daarna hop weer door, heerlijk die bochten. Maar ai ook stukken van 16%. Niet zo vreemd dat ze hier skipistes hebben in de winter. De beloning van het uitzicht boven is meer dan de moeite waard. Een stuwmeer met helderblauw water dat prachtig afsteekt tussen de bergen met op de toppen sneeuw. Nog maar 3 beklimmingen te gaan. Een relatief korte afdaling volgt.


Dan staan we aan de voet van de Passo Pordoi, ook hier fiets je tussen de skipistes door. Uiteraard geen enkele skiër gezien want het is heerlijk warm. Boven nemen we de tijd om ff op een terras te genieten van wat drinken met een reep of broodje. Dan de stevige afdaling naar de voet van de Passo di Campolongo. De kortste beklimming van vandaag, maar zeker niet minder mooi. Het vervolg is een langere, mooie afdaling door diverse skidorpjes. Opletten in de smalle straatjes met verkeer uit zijstraatjes. Nog maar een klein stukje, de klim naar de camping. Dat zou een makkie moeten zijn, een "loper.". Valt die ff vies tegen. Daar waar ons verteld is dat 5,5% het max zou zijn, staat er echt een aantal keer 12%. Die doen echt pijn. Het is dus zwoegen om bij de camping aan te komen. Op karakter worden de laatste kilometers dan ook afgelegd. Finish, heerlijk om die te zien en die lijn te passeren. Een ontvangstcomité is er om ons met complimenten te overladen. Er is zelfs een fles Prosecco gehaald om het te vieren.
Dan slaat de stemming om in ongeloof en verdriet. Peter van Grinsven heeft te horen gekregen dat zijn dochter Daisy is overleden. We zijn totaal van de kaart en zoeken naar woorden om Peter te troosten. De organisatie van The Ride Dolomites is direct begonnen om een vlucht naar Nederland voor Peter te regelen, ook hebben ze een kamer in het hotel op de camping voor hem geregeld. Samen besluiten ze dat Peter met Jolanda vroeg in de ochtend naar het vliegveld gebracht worden en naar Nederland vliegen. Gezamenlijk nemen we die avond afscheid van Peter en Jolanda. Peter drukt ons op het hart dat we wel door moeten gaan en ervan moeten genieten. Hij heeft er niets aan als we dat niet doen en zou dat ook erg jammer vinden. Met een brok in onze keel en tollend hoofd kruipen we in onze tenten. Slapen wil maar moeilijk lukken die nacht.

Torri della Sella, 128 km, 2750 hm
Dag 5 De onrustige nacht en gedachten aan Peter maakt dat iedereen met gemengde gevoelens aan de start staat. Om onze betrokkenheid met Peter kracht bij te zetten knipt Rob een zwart armstuk in repen. Deze worden als rouwband om gedaan. Met de armen om elkaar heen staan we aan de start. We gaan vandaag extra voor elkaar zorgen en bij elkaar blijven.
Van een rustige dag is geen sprake, beklimming van Passo di Gardena (de tuinslang) 9,5 km gemiddeld 6,3%, Passo di Pinei 4,3 km gemiddeld 5,8% en de Passo Nigra 22,4 km gemiddeld 5,6%. Zoals eerder al vermeld, het zijn wederom géén lopertjes.
De start is fris en doordat we zo hoog rijden (boven de 1.300 meter) blijft het nog wel even fris. Langzaam klimmen we door naar de top van de Gardena, hier is het mistig en voor de afdaling krijgen we een isolatiefolie uitgereikt om onder ons shirt te stoppen als extra bescherming tegen de kou. Er wordt dan ook niet gewacht boven op de top maar een stukje lager in de afdaling.
En groupe rijden we verder naar de eerste verzorgingspost deze ligt op ca 1.000 meter hoogte, veel zijn we nog niet gedaald in vergelijking met ons vertrekpunt.



We dalen verder af naar de voet van de 2e klim, de zon is sterk genoeg om er voor te zorgen dat de armstukken en windstoppers weer uit kunnen. Een kilometer of 10 "vlak" en we beginnen aan de lange klim van ruim 22 km, halverwege stoppen we voor een bakkie. Onderweg hebben we zicht op de Brennerpas, geen Henk Wijngaard gezien overigens. De 2e helft wordt beloond met de 2e verzorgingspost, de energie weer aanvullen met al het lekkers wat er aangeboden wordt. Hoewel de maag steeds vaker protesteert en de darmen ook laten horen dat we hier geen gewoonte van moeten maken. In de toiletruimte (maar ook onderweg) is het net de fanfare die aan het repeteren is. Op naar het laatste stukje, eerst afdalen om de laatste 5 km nog te klimmen naar de camping. Aangekomen vieren we deze dag en het leven met wederom een groepsmoment. Samen op de foto onder de finishvlag, deze is voor jou Peter! Ook jou missen we Jolanda, we zijn super trots op jou dat jij Peter hebt gesteund onderweg naar zijn familie. Jullie deelnemers bordje is vandaag meegereden en ook morgen zal dat gebeuren. Zo zijn jullie er ook een beetje bij.
We zijn door de fotograaf een aantal keer vastgelegd vandaag als groep en ook in de diashow heeft hij ons opgenomen.
De laatste dag komt eraan, we krijgen voor de laatste keer te horen en te zien welke beklimmingen en profiel ons te wachten staan. De Passo Manghen 16 km, gemiddeld 7,7% en de Vetriolo Terme 12,4 km gemiddeld 8%.

L'Ultimo, 110 km, 2700 hm.
Rob en Susan zijn ons steeds de baas in de beklimmingen en hebben de afgelopen dagen netjes boven op ons gewacht. Nu het toch wat frisser is vragen zij of wij het er mee eens zijn dat zij doorfietsen na de eerste beklimming. Uiteraard is dat geen probleem en begrijpelijk. Tot de eerste klim rijden we gezamenlijk en al na 25 km is de eerste verzorgingspost. Dit vinden we allen toch wel snel en we besluiten om toch maar weer verder te rijden. Halverwege de klim maar even stoppen als we een café of restaurant tegenkomen. Met deze afspraak beginnen we aan de klim, het is bewolkt en we rijden vooral tussen de bomen. De temperatuur blijft daardoor laag, dankzij het klimmen blijven we warm. Halverwege de klim is er nog steeds geen café of restaurant te zien. Naarmate we hoger komen, komt er meer nevel/mist. Pas vlak onder de top is er een restaurant, toch maar naar binnen en iets warms drinken. Even op temperatuur komen is wel fijn. Als we compleet zijn gaan we weer verder. Boven op de top maar weer de isolatiefolie onder het shirt en de afdaling in. Het is een lange afdaling en naarmate we dalen wordt het warmer en zonniger. Eenmaal beneden is het weer een heerlijk temperatuurtje. Daar vinden we ook de 2e verzorgingspost. Nog een laatste keer genieten van al het lekkers dat er ligt. De pannenkoeken worden door San met liefde klaargemaakt. Nog een klein klimmetje en dan 12 km tot de laatste serieuze klim. Het is wel vreemd om te beseffen dat het de laatste klim is van deze "reis". Boven is er een restaurant, hier is het gezellig druk. Veel deelnemers maken hier een stop, misschien ook wel omdat men nog niet wil aankomen.
De afdaling is inspannend, soms smalle wegen, grind op de weg en scherpe bochten. Ook de afdalingen gaan steeds in ieders eigen tempo. Onderaan wordt er dan steeds op elkaar gewacht. In deze afdaling is niet door iedereen de juiste afslag genomen waardoor de groep op het laatste stuk is verdeeld. Rob en Susan verwelkomen ons als we aankomen, iedereen wordt persoonlijk gefeliciteerd door de organisatie en ontvangt een medaille. De ontlading en trots is groot. We hebben het geflikt, een ieder heeft op zijn eigen manier een prachtige prestatie neergezet.
Samen gaan we op de foto bij het finishdoek, allemaal happy faces.


Het moet gevierd worden met een biertje, oh wat smaakt ie lekker. Op 1 been kun je niet staan dus snel nog eentje, dan douchen en de auto inladen voor de terugreis. Omdat we om 05:00 uur willen vertrekken moet deze buiten het hek van de camping staan. Als dat gebeurd is, kunnen we gaan genieten van de hamburgers met mayonaise en curry, aardappeltjes, yoghurt met aardbeiensaus en appeltaart. Uiteraard samen met een biertje. Zoals elke avond ook nu weer het programma voor de volgende dag, maar vooral de bekendmaking van de uitslagen van de challenges. Anja en Susan hebben standgehouden en worden nummer 1 bij het team dames. Ook sleept Anja de 1e prijs bij de dames 40+ in de wacht. Nog een reden om er eentje op te drinken. Dan naar ons bedje want het is morgen weer vroeg dag.

Naar huis. Tegen vijven gaan de wekkers, naar de wc, tandjes poetsen, slaapspullen in de tas en naar de bus. De chauffeur is nog niet goed wakker of let alleen maar op de weg en mist de eerste afslag. Geen nood, zo weer omgedraaid. Een uur later, wederom een afslag gemist. Nu duurt het wat langer voor we weer in de goed richting rijden. Gelukkig niet iedereen merkt het op. We hebben overigens ook nog een vrijwilliger uit Erp in de bus, hij zocht nog vervoer terug naar Brabant. Aangezien wij plaats hadden, hebben we aangeboden hem mee te nemen. De reis loopt verder voorspoedig en we zijn in de tweede helft van de middag in Nederland. Dat voelt toch ook weer goed. Nadat we onze gast hebben afgezet in Uden begint het uitventen van de passagiers. Een voor een worden ze thuis afgeleverd. Einde van The Ride Dolomites.

We kunnen terugkijken op een prachtige uitdaging met pieken en dalen, letterlijk maar zeker ook figuurlijk. Om meerdere redenen zullen we dit waarschijnlijk nooit meer vergeten.


Deelnemers:
Jolanda Megens
Peter van Grinsven
Anja van Geel
Susan van Zeelst
Rob Wijnen
Harold van der Leest
Peter van der Heijden
Wilco Schrijvers
Peter Berkelaar
Joost van Uijtert


Website organisatie.