Grenoble, 5 mei 2002,

Fietsvrienden,

Wellicht is jullie bekend dat ik de laatste tijd veel in Frankrijk ben. Ik ben hier een prototype van een elektronenmicroscoop aan het installeren bij ST Micro-electronics, de grootste chips-(niet die van de Smiths)fabrikant van Europa. Dit bedrijf ligt, hoe kan het mooier, nog geen 20 km van Grenoble af, aan het begin van de Franse Alpen. Hoewel het behoorlijk hard werken is, probeer ik toch regelmatig hier wat rond te fietsen. Je hebt hier fantastische bergweggetjes, vergelijkbaar met de wegen van de 2-daagse van dit en vorig jaar, maar dan met alle klimmetjes wat langer. De mooiste echte klim die hier heel dichtbij ligt is de beklimming naar Chamrousse. Wellicht klinkt deze naam bekend in de oren, het is een klim van 18 km met een gemiddeld stijgingspercenage van ruim 7%. Vorig jaar vormde deze klim in de Tour de France het belangrijkste deel van de klimtijdrit. Kortom, het is hier gewoon fantastisch fietsen als je een beetje van klimmen houdt.

Het weer in grote delen van Frankrijk is momenteel erg slecht. Ook in Grenoble regent het voortdurend. Omdat ik toch wat wilde fietsen, moest ik dus gisteren 4 mei 2002 verder weg voor een fatsoenlijke training. De weersberichten meldden dat het weer in de omgeving Orange tot Marseille, dus in de buurt van de Mont Ventoux, op een zeer krachtige wind na, vrij goed was. Ik besloot dan ook daarheen te gaan en dat heb ik geweten, zie hieronder mijn verslag.

In het dal was het weer inderdaad niet slecht. Het was zonnig en ruim 10 graden, maar het waaide ontzettend hard, windkracht 7 denk ik. Later die avond hoorde ik op het nieuws dat er windstoten met een snelheid van 90 km/u waren gemeten. De omgeving daar is heuvelachtig, glooiend, met maar één echte berg. Verder is het vrij kaal, de wind heeft vrij spel en knalt vol op de Mont Ventoux. Al in de aanloop naar de berg merkte ik het gevaar van de wind, als je met een snelheid van 20 km/u een bocht omkwam kon het daarachter ineens kaal zijn, en de wind slaat je werkelijk bij deze snelheid al bijna van je fiets.

Maar goed, voordat ik vertrok moest ik natuurlijk de juiste kledingkeuze maken. De top van de berg was niet te zien, overal was het zonnig, maar de top lag helemaal in de wolken. Ook stonden er borden dat de berg gesloten was, hierdoor dacht ik me niet tegen te laten houden, maar ik vermoedde dat het op de top wel eens koud zou kunnen zijn. Om het zekere voor het onzekere dus te nemen besloot ik mijn wintertenue aan te doen en nog een extra jasje voor de afdaling mee te nemen, in het dal was dit te heet, maar je weet nooit. Winterhandschoenen vond ik overdreven, dus die liet ik maar in de auto liggen.

Ik was die dag vrij laat, omdat de Mont Ventoux toch zo’n 240 km van Grenoble ligt. Toen ik bij Malaucèn dus de borden Mont Ventoux zag staan ben ik dus meteen op de fiets gesprongen, later hoorde ik pas dat je de berg eigenlijk vanaf de andere kant hoort te beklimmen…Op de zware wind na, ging het begin lekker, de berg klimt hier behoorlijk, zo’n 10% in de eerste kilometers, maar dit gaat goed met een 39*25. Ook zijn er regelmatig wat vlakkere stukken, waar je wat kunt herstellen. Na een paar kilometer moest mijn jasje al dicht, de wind koelde mijn lichaam toch behoorlijk af en ik had het idee dat de temperatuur hard zakte. Na een kilometer of acht wordt het even wat steiler, met percentages tot een procentje of 13-14, schat ik. De snelheid is niet hoog, ongeveer 10 km/u, maar de hoogtemeters schieten dan wel lekker op. Daarna komt een stuk dat vrij vlak is. Vrij gauw was ik op zo’n 1350m hoogte en het viel me op dat hier al wat sneeuw lag. Dat had ik geweten, want op 1400m lag er naast de wegen gewoon al een pak sneeuw en de bomen zaten helemaal onder, op deze hoogte vroor het al.

Door de zware wind, waaide er veel sneeuw van de bomen wat me behoorlijk deed afkoelen en ik moest tijdens de klim dus al van mijn extra jasje gebruik maken. Op een gegeven moment zag ik 2 mensen afdalen, beiden hadden ze hun hele gezicht met een das bedekt, op hun ogen na, waar ze natuurlijk een bril voor hadden. De dassen zaten onder het ijs van hun eigen ademhaling. Hier dacht ik voor het eerst dat ik misschien zelfs te weinig kleding aan zou hebben, maar natuurlijk ga je op zo’n moment toch verder.

Op zo’n 1500m was de weg gebarricadeerd, dit was dus wat er bedoeld werd met ‘fermee’ (als Hollander snap ik dit natuurlijk niet), maar hier kon een fiets wel omheen. De weg was hier nog geveegd, waarschijnlijk was het terrein de dagen ervoor nog goed begaanbaar geweest. Er kwam ondertussen wel een klein laagje sneeuw op te liggen wat van de bomen en van de wegkant was komen waaien. Hier kon je echter nog wel doorheen fietsen. Op 1550m stond een slagboom, even afstappen, fiets eronderdoor en weer verder. Ondertussen zat ik midden in de wolken en de sneeuw striemde in mijn gezicht. Je zag geen hand voor ogen, maar dat maakte niet uit, de snelheid was laag en de weg was officieel gesloten, geen gevaar dus voor auto’s.

Echter nu was ik er voor het eerst bang voor dat ik de top niet zou halen. Er kwam meer en meer sneeuw op de weg te liggen. Op 1650m reed ik plotseling onverwachts in een laag sneeuw van zo’n 10cm. Dit was te veel, de fiets stond zowat meteen stil. Vanwege de sneeuw die al die tijd op mijn pedalen en schoenen had gezeten waren mijn schoenen vastgevroren en ik kreeg deze dus niet uit mijn pedalen. Dan val je dus gewoon. Omdat ik zowat stil stond en ik in een dichte laag sneeuw viel, gelukkig geen schade aan fiets en mezelf. Zo’n beetje 3 minuten in de sneeuw gelegen voordat ik mijn schoen loskreeg, hij zat echt hartstikke vast. Omdat ik nog ruim 3 kilometer en een goede 250 hoogtemeters van de top afzat wist ik dat de situatie nog veel erger zou worden en ik geen enkele kans maakte om fietsend de top te halen. Verder was het ontzettend koud, waarschijnlijk maar een graadje of 6-7 onder het vriespunt, maar vanwege de gierende wind en striemende sneeuw zou Peter Timofeef het een gevoelstemperatuur van –30 ofzo geven.

Ik besloot dus de strijd te staken en me aan de afdaling over te geven. Iedere fietser weet dat een afdaling qua kou veel erger is dan een beklimming, maar daar denk je in de klim nooit aan. Ik ging naar beneden, maar vanwege de sneeuw op de weg moest je vol blijven remmen. In het begin moest je gewoon zorgen dat je snelheid niet boven de 10 km/u komt (op dit stuk klom ik gewoon sneller dan je kon afdalen), omdat je nagenoeg geen remkracht hebt en de situatie vanwege de spiegelgladde weg extreem gevaarlijk is. Na 2 kilometer zo afgedaald te zijn waren mijn handen bevroren (shit, mijn winterhandschoenen had ik dus in de auto liggen). Noodgedwongen moest ik stoppen, omdat ik, als het zo doorging, na een paar honderd meter niet meer zou kunnen remmen vanwege de bevroren vingers. Om te kijken of er nog gevoel in mijn vingers zat beet ik op mijn duim, geen gevoel… Op zo’n moment moet je je handen onder je jas stoppen om zodoende met je eigen lichaamswarmte je handen te ontdooien.

Na 5 minuten ging het wel weer. Weer twee kilometertjes afgedaald. De snelheid kon nu wat omhoog (weg sneeuwvrij), maar dit koelde ook mijn lichaam te hard af. Hierdoor begon ik zo hard te rillen dat mijn fiets onbestuurbaar werd. Weer gestopt dus, handen opgewarmd, en door het stilstaan (uit de wind!) kwam mijn lichaam weer op temperatuur. Na een minuutje of 5 weer opgestapt. Vanaf hier ging het wel, de temperatuur ging weer net zo hard omhoog als deze in de klim was gedaald. Vanwege het gevaar van de windstoten moest ik alleen zorgen dat de snelheid niet ver boven de 40 km/u komt, je vliegt gewoon over de weg bij een onverwachte windstoot met deze snelheid, maar verder ben ik veilig beneden gekomen. Beneden aangekomen was het natuurlijk perfect weer, dus nog maar een kilometertje of 40 in het dal rondgefietst.

Vandaag was het hier wat miezerig, maar ik moest toch ‘de benen wat los rijden’. Ik had weinig tijd, en die beklimming naar Chamrousse had ik al 3 keer gedaan. Dus maar even gauw met de auto naar de Alpe d’Huez. Ook hier had het nu gesneeuwd en vroor het lichtjes, maar de kou was absoluut niet vergelijkbaar. Mijn benen waren vanwege de inspanning van gisteren niet best, maar in principe stelt dit puistje nu niets meer voor. Wie heeft er nog zin in de beklimming van de Mont Ventoux?

Addo.