|
Inleiding
In 1986 vond de fameuze zes landentocht sponsortocht plaats
met als grote inspirator Theo Smits. Het uiteindelijke doel
van de club moest Morzine - Heesch worden. De toenmalige
leden van 'De Voorsprong' waren ervan overtuigd dat dit
haalbaar moest zijn. Na een rommelige Heesch - Roubaix -
Heesch in 1987, werd dit uiteindelijk de laatste
sponsortocht. Na 100.000 opgehaalde guldens werd in het
najaar op een tumultueuze vergadering besloten om er mee te
stoppen. Morzine - Heesch werd verheven tot een droom.
In december 2003 las ik in fietssport magazine een tourtocht
Petit Tour de France, Valkenburg - Morzine, tweede editie.
Ik wilde graag deelnemen maar wist niet of ik de afstanden
van rond de 200 km op een heuvelachtig c.q. bergachtig
terrein nog zou kunnen verdragen. In februari gaven mijn
buren (Marina en Mais de Groot) aan dat ze het leuk zouden
vinden als ik naar hun vakantieadres in de Ardennen zou
komen fietsen. Ik ben gestart met het rijden van wat langere
tochten zoals o.a. Uden - Valkenburg v.v. en had Wim Lagarde
gevraagd of hij zin had om mee te rijden. Daarom hebben we
vorig jaar Uden - Mont St. Jacques (220 km) V.V. gereden.
Deze tocht was bijzonder goed verlopen en mijn verwachting
was daarom dat het haalbaar zou kunnen zijn.
Afgelopen december stond deze tourtocht wederom in fiets ik
twijfelde, maar mijn vrouw geeft de doorslag met haar
opmerking: als je het nu niet doet hoeft het misschien niet
meer. Wim Lagarde gevraagd of hij mee wilde fietsen, Wim
wilde wel, ingeschreven, vrij gevraagd en trainen voor deze
tocht.
Dag 1
Op maandagmorgen 13 juli om 5.15 uur heb ik Win opgepikt en
zijn we richting Valkenburg gereden. Om 6.35 melden wij ons
in Valkenburg bij Hotel Atlas voor de briefing. En 30
minuten later fietsten we met 43 personen gezamenlijk
richting Gulpen. Na het regenachtig Gulpen werd de tocht
vrijgegeven richting Eiserborn in Luxemburg. In Stavelot was
de eerste pauze gepland, bij terugkomst van het toilet gleed
ik weg op de dorpel van het café. Bij het opstaan was de
ringvinger van mijn linkerhand aanzienlijk korter geworden.
Even dacht ik aan een botbreuk maar de vinger was uit het
scharniergewricht, een ogenblijk flitste het door mijn hoofd:
weg dream. De begeleider Henk signaleerde echter een huis
van een dokter schuin tegenover het café. Kortom drie
pogingen om de vinger in het schanier te zetten, wat euro's
en twee pijnstillende tabletten later vervolgden Wim en ik
mijn missie. We belanden in een groepje van negen niet
klimmers, welke bij een klimmetje en een splising uit elkaar
viel. Uiteindelijk kwamen we met in een andere groep terecht
en na een omweg reden we na 196 km het terrein op van de
stayoke. Mijn derailleur ratelde deze dag voortdurend, dit
werd na aankomst verholpen door een begeleider.
Dag 2
Op dag 2 verzamelden we ons met tien personen om als groepje
te starten. Deze dag stond in het teken van koude regen,
terwijl het in Nederland 23 0C warm was, wat een onrecht.
Omdat ik al vijftien jaar geen regenjasje meer aan heb gehad,
reed ik deze tocht ook zonder regenjas. Heel de dag op en af
en alsmaar regen, nu was het echter niet mogelijk om af te
draaien naar huis. Er ontstond verschil van mening over een
koffiepauze, uiteindelijk werd er gepauzeerd. Twee dames die
met ons meereden, verkozen het om toch bij de vertrekkende
groep aan te sluiten, we bleven met acht personen over. Het
werd koud en kouder, bij een pauze plaats waar de
proviandauto wachtte, stapten twee collega's met
onderkoelingsverschijnselen in de auto. Met zessen reden we
door, we belanden min of meer tussen een legeroefening, met
grootschalige inzet van manschappen, tanks en helikopters.
Een twintigtal kilometers voor het einde stappen nog twee
collega's af om te rusten, we reden met zijn vieren door. In
Sarrenbourg stond met rode pijlen de route naar het hotel
aangegeven, waar we moe maar voldaan na circa 192 km in het
Hotel aankwamen. Het ritueel van de vorige dag herhaalde
zich: fiets wegzetten, kamer indeling, tekenen voor aankomst,
douchen, biertje pakken, eten, biertje pakken en om 21.30
naar bed.
Dag 3
Op dag 3 was het stralend weer. We stonden zoals de vorige
dagen om 6.15 uur op, aankleden en tas inpakken. Het ontbijt
begon om 6.45 en eindigde om 7.10 met het uitreiken van het
lunchpakket. Daarna de presentielijst teken, fiets pakken,
verzamelen en om 7.30 uur vertrekken. Onze groep groeide
elke dag een beetje, het werd een soort bus. Dit kwam door
het meefietsen van afvallers uit andere groepen en mensen
die niet op kop wilden rijden. Met een zevental personen
reden we om beurten op kop en wachtten op elkaar als er
verschillen ontstonden. Nadeel van een grotere groep was dat
meerdere personen discussieerden of we de juiste route
volgden. Na 40 km daagde de Col du Danon op (727 m) gevolgd
door de Col de la Chipotte, beide waren goed lopende cols,
gevolgd door een mooie afdalingen. De route was
onwaarschijnlijk mooi, Jan en Kees lieten het afweten en de
overblijvers van de groep reden verder met de Steenwijkers,
deze reden echter pardoes verkeerd, ach ja weer 15 km extra.
We volgden een glooiend landschap, waarna de laatste klim
van de dag volgde, Col du Ballon d' Alsace (1.247 m). Het is
jaren geleden dat ik twee tourrijders in een klim heb
ingehaald, de eerste was Jan de rondborstige Alkmaarder
stond langs de kant van de weg naar adem te snaken en
vervolgens stapte de Maastrichtenaar René van zijn fiets.
René is lid van de tourclub in Valkenburg, welke zetelt in
het café waar wij van TWC, sinds jaar en dag koffie plegen
te gaan pakken wanneer we naar Valkenburg fietsen. We zijn
aldaar bekend als de renners van Els, omdat wij na het
sluiten van het café van Els met de koffiepot mee zijn
verhuisd naar deze locatie. Wim was al veel eerder boven en
had mij tas al naar boven gesleept. Later moesten er nog
twee personen worden opgehaald met de auto. Onderweg zijn we
uitstekend verzorgd door de begeleiders volop energiedranken,
marsen en bananen geweldig. Er is een persoon afgestapt met
hartritme stoornissen, hij kreeg nu een baan aangeboden als
stagiaire met een vergoeding van 1,25 euro per dag. Elke
avond werd er een briefing geven door Henk & Henk de
organisatoren van de tocht met de meest belangrijke
gebeurtenissen van de dag. Overdag was het soms een
zetpilletje (nog een persoon kreeg hartritmestoornissen, er
fietste een arts mee welke een zetpil voorschreef) hier en
een power pilletje daar …. Kortom: na afloop werd het bij
het eten steeds gezelliger.
Dag 4
Dag 4 werd een zware dag, geen echte cols maar wel een
Ardenne-achtig route met de hele dag door glooiingen. De
groep werd steeds groter, maar we beleven met hetzelfde
aantal mensen op kop rijden. Het werd een zware dag, heel de
dag op en af met tussen door wat langere of steilere klimmen.
Kommer en kwel begonnen toe te slaan, ik kreeg last van mijn
zitvlak en mijn rechter schouder. Aan mij ringvinger kreeg
ik last van een zeurderig pijntje. Wim fietst onverstoorbaar
verder en rijdt als beste van ons groepje omhoog. Het is een
mooie streek waar we veel meer omhoog moeten fietsen dan het
omlaag. De stemming in de groep begint er onder te leiden,
het gaat of te hard of te zachtjes. Hoe langer het duurt hoe
beter ik begin te fietsen. De laatste 15 km wordt er niet
meer gewacht, het gezeur neemt irritante vormen aan. Met een
man of vijf eindigen we deze tocht in het drukke Pontarlier
bij het Village Hotel. De pijlen staan er weer keurig op de
laatste kilometers, ik eet bergen bananen en marsen onder
weg. Wat een verzorging. Na het douchen is het leed weer
snel vergeten.
Dag 5
Op dag 5 starten we met een grootte groep richting Lausanne
in Zwitserland, we rijden regelmatig over autobanen. We
fietsen achter elkaar en de auto's rijden gevaarlijk dicht
langs je heen. Regelmatige discussies of we er nu wel of
niet over deze wegen mogen fietsen, maar uiteindelijk heb je
weinig keus. Het gaat nu meer naar beneden dan naar boven en
het is ontzettend opletten. We pauzeren in Vevey na een
groot gedeelte van de tijd langs het schitterende Meer van
Geneve te hebben gereden. Zwitserland is een verademing bij
de stug overkomende Fransen. We zitten op een gezellig
terrasjes en knopen een gesprekje aan met twee studenten. De
weg gaat verder richting Montreux, Villeneuve en vervolgens
naar Monthey. Naar 150 km wordt het pas echt gezellig, het
is bloedheet en vervolgens begint de klim naar Pas de
Morgins (1.369), in het begin word ik ingehaald en
vervolgens haal ik mensen in welke afstappen om te eten en
te drinken. Hubert een generatie genoot van Wim staat voor
het eerst langs de weg, hij is kennelijk moe. Wat is het
godvergeten stil en warm, mijn bil doet zeer en mijn rechter
voet lijkt in tweeën te barsten, wat een ellende. Naar de u-bocht
richting Morzine sta ik ineens voor de grens tussen
Zwitserland en Frankrijk. Even wat drinken bij de volgauto
en een foto maken, Wim heeft met twee anderen gewacht, we
beginnen aan een redelijk steile afdaling. Dan wordt het
weer klimmen naar La Chappele (1.020), het valt gelukkig mee,
fijn dat ik een stukje voorlig in de afdaling. Dan
vervolgens weer klimmen, dit keer moet de Col du Corbier
(1235) worden bedwongen, ik blijf redelijk in de buurt van
mijn metgezellen. Gezamenlijk beginnen we aan de laatste
afdaling, welke ik in 1990 ben opgefietst op mijn buitenblad,
hoe was dit mogelijk? Na de afdaling volgt er nog een stuk
vals plat in mijn herinnering, het vals plat lijkt de
afgelopen vijftien jaar wel een berg te zijn geworden. Shit
wat doet die vinger zeer. Moeizaam rijden we Morzine binnen
richting Joux Plane, vlakbij waar Henk eens zijn hotel had
staan. Voor René bevestig ik even dat hij al anderhalf uur
binnen is, als Hubert steunend en kreunend binnenkomt, wat
een revanche voor hem. Is hij van het gezeur van Hubert van
afgelopen dagen meteen vergeten.
Afsluitend
Morzine is de laatste vijftien jaar erg veranderd sinds ik
hier aan het fietsen was met o.a. Theo, Gerard, Antoon en
Wim v. G en andere groepssamenstellingen. Ach ja, ook Heesch
is de laatste vijftien jaar veranderd, het Morzine is niet
meer het Morzine van toen. We overnachten in een vorstelijk
hotel en s'morgen vertrekken we om acht uur richting
Valkenburg, rijdend door het prachtige Franse land. Mijn
zwager wordt vandaag 50, ik rijd rechtstreeks vanuit
Valkenburg naar zijn feestje en arriveer er om tien uur. Wim
heeft geen zin in een buffetje, mijn dochter brengt hem naar
huis. Zeker heimwee naar zijn vrouw, nog een paar palmtjes
nuttigen en dan om 1.30 uur naar bed en nog effen nadromen.
Met sportgroeten van, Albert van de Koolwijk
PS: indien er nog liefhebbers zijn om volgend jaar deze
tocht willen rijden, ik heb een inschrijfformulier over, dit
zat in de enveloppe met oorkonde.
|
