Het verslag van de "The dream"  (Petit de Tour de France)


Inleiding
In 1986 vond de fameuze zes landentocht sponsortocht plaats met als grote inspirator Theo Smits. Het uiteindelijke doel van de club moest Morzine - Heesch worden. De toenmalige leden van 'De Voorsprong' waren ervan overtuigd dat dit haalbaar moest zijn. Na een rommelige Heesch - Roubaix - Heesch in 1987, werd dit uiteindelijk de laatste sponsortocht. Na 100.000 opgehaalde guldens werd in het najaar op een tumultueuze vergadering besloten om er mee te stoppen. Morzine - Heesch werd verheven tot een droom.

In december 2003 las ik in fietssport magazine een tourtocht Petit Tour de France, Valkenburg - Morzine, tweede editie. Ik wilde graag deelnemen maar wist niet of ik de afstanden van rond de 200 km op een heuvelachtig c.q. bergachtig terrein nog zou kunnen verdragen. In februari gaven mijn buren (Marina en Mais de Groot) aan dat ze het leuk zouden vinden als ik naar hun vakantieadres in de Ardennen zou komen fietsen. Ik ben gestart met het rijden van wat langere tochten zoals o.a. Uden - Valkenburg v.v. en had Wim Lagarde gevraagd of hij zin had om mee te rijden. Daarom hebben we vorig jaar Uden - Mont St. Jacques (220 km) V.V. gereden. Deze tocht was bijzonder goed verlopen en mijn verwachting was daarom dat het haalbaar zou kunnen zijn. 

Afgelopen december stond deze tourtocht wederom in fiets ik twijfelde, maar mijn vrouw geeft de doorslag met haar opmerking: als je het nu niet doet hoeft het misschien niet meer. Wim Lagarde gevraagd of hij mee wilde fietsen, Wim wilde wel, ingeschreven, vrij gevraagd en trainen voor deze tocht. 

Dag 1
Op maandagmorgen 13 juli om 5.15 uur heb ik Win opgepikt en zijn we richting Valkenburg gereden. Om 6.35 melden wij ons in Valkenburg bij Hotel Atlas voor de briefing. En 30 minuten later fietsten we met 43 personen gezamenlijk richting Gulpen. Na het regenachtig Gulpen werd de tocht vrijgegeven richting Eiserborn in Luxemburg. In Stavelot was de eerste pauze gepland, bij terugkomst van het toilet gleed ik weg op de dorpel van het café. Bij het opstaan was de ringvinger van mijn linkerhand aanzienlijk korter geworden. Even dacht ik aan een botbreuk maar de vinger was uit het scharniergewricht, een ogenblijk flitste het door mijn hoofd: weg dream. De begeleider Henk signaleerde echter een huis van een dokter schuin tegenover het café. Kortom drie pogingen om de vinger in het schanier te zetten, wat euro's en twee pijnstillende tabletten later vervolgden Wim en ik mijn missie. We belanden in een groepje van negen niet klimmers, welke bij een klimmetje en een splising uit elkaar viel. Uiteindelijk kwamen we met in een andere groep terecht en na een omweg reden we na 196 km het terrein op van de stayoke. Mijn derailleur ratelde deze dag voortdurend, dit werd na aankomst verholpen door een begeleider.

Dag 2
Op dag 2 verzamelden we ons met tien personen om als groepje te starten. Deze dag stond in het teken van koude regen, terwijl het in Nederland 23 0C warm was, wat een onrecht. Omdat ik al vijftien jaar geen regenjasje meer aan heb gehad, reed ik deze tocht ook zonder regenjas. Heel de dag op en af en alsmaar regen, nu was het echter niet mogelijk om af te draaien naar huis. Er ontstond verschil van mening over een koffiepauze, uiteindelijk werd er gepauzeerd. Twee dames die met ons meereden, verkozen het om toch bij de vertrekkende groep aan te sluiten, we bleven met acht personen over. Het werd koud en kouder, bij een pauze plaats waar de proviandauto wachtte, stapten twee collega's met onderkoelingsverschijnselen in de auto. Met zessen reden we door, we belanden min of meer tussen een legeroefening, met grootschalige inzet van manschappen, tanks en helikopters. Een twintigtal kilometers voor het einde stappen nog twee collega's af om te rusten, we reden met zijn vieren door. In Sarrenbourg stond met rode pijlen de route naar het hotel aangegeven, waar we moe maar voldaan na circa 192 km in het Hotel aankwamen. Het ritueel van de vorige dag herhaalde zich: fiets wegzetten, kamer indeling, tekenen voor aankomst, douchen, biertje pakken, eten, biertje pakken en om 21.30 naar bed.

Dag 3
Op dag 3 was het stralend weer. We stonden zoals de vorige dagen om 6.15 uur op, aankleden en tas inpakken. Het ontbijt begon om 6.45 en eindigde om 7.10 met het uitreiken van het lunchpakket. Daarna de presentielijst teken, fiets pakken, verzamelen en om 7.30 uur vertrekken. Onze groep groeide elke dag een beetje, het werd een soort bus. Dit kwam door het meefietsen van afvallers uit andere groepen en mensen die niet op kop wilden rijden. Met een zevental personen reden we om beurten op kop en wachtten op elkaar als er verschillen ontstonden. Nadeel van een grotere groep was dat meerdere personen discussieerden of we de juiste route volgden. Na 40 km daagde de Col du Danon op (727 m) gevolgd door de Col de la Chipotte, beide waren goed lopende cols, gevolgd door een mooie afdalingen. De route was onwaarschijnlijk mooi, Jan en Kees lieten het afweten en de overblijvers van de groep reden verder met de Steenwijkers, deze reden echter pardoes verkeerd, ach ja weer 15 km extra. We volgden een glooiend landschap, waarna de laatste klim van de dag volgde, Col du Ballon d' Alsace (1.247 m). Het is jaren geleden dat ik twee tourrijders in een klim heb ingehaald, de eerste was Jan de rondborstige Alkmaarder stond langs de kant van de weg naar adem te snaken en vervolgens stapte de Maastrichtenaar René van zijn fiets. René is lid van de tourclub in Valkenburg, welke zetelt in het café waar wij van TWC, sinds jaar en dag koffie plegen te gaan pakken wanneer we naar Valkenburg fietsen. We zijn aldaar bekend als de renners van Els, omdat wij na het sluiten van het café van Els met de koffiepot mee zijn verhuisd naar deze locatie. Wim was al veel eerder boven en had mij tas al naar boven gesleept. Later moesten er nog twee personen worden opgehaald met de auto. Onderweg zijn we uitstekend verzorgd door de begeleiders volop energiedranken, marsen en bananen geweldig. Er is een persoon afgestapt met hartritme stoornissen, hij kreeg nu een baan aangeboden als stagiaire met een vergoeding van 1,25 euro per dag. Elke avond werd er een briefing geven door Henk & Henk de organisatoren van de tocht met de meest belangrijke gebeurtenissen van de dag. Overdag was het soms een zetpilletje (nog een persoon kreeg hartritmestoornissen, er fietste een arts mee welke een zetpil voorschreef) hier en een power pilletje daar …. Kortom: na afloop werd het bij het eten steeds gezelliger. 

Dag 4
Dag 4 werd een zware dag, geen echte cols maar wel een Ardenne-achtig route met de hele dag door glooiingen. De groep werd steeds groter, maar we beleven met hetzelfde aantal mensen op kop rijden. Het werd een zware dag, heel de dag op en af met tussen door wat langere of steilere klimmen. Kommer en kwel begonnen toe te slaan, ik kreeg last van mijn zitvlak en mijn rechter schouder. Aan mij ringvinger kreeg ik last van een zeurderig pijntje. Wim fietst onverstoorbaar verder en rijdt als beste van ons groepje omhoog. Het is een mooie streek waar we veel meer omhoog moeten fietsen dan het omlaag. De stemming in de groep begint er onder te leiden, het gaat of te hard of te zachtjes. Hoe langer het duurt hoe beter ik begin te fietsen. De laatste 15 km wordt er niet meer gewacht, het gezeur neemt irritante vormen aan. Met een man of vijf eindigen we deze tocht in het drukke Pontarlier bij het Village Hotel. De pijlen staan er weer keurig op de laatste kilometers, ik eet bergen bananen en marsen onder weg. Wat een verzorging. Na het douchen is het leed weer snel vergeten. 

Dag 5
Op dag 5 starten we met een grootte groep richting Lausanne in Zwitserland, we rijden regelmatig over autobanen. We fietsen achter elkaar en de auto's rijden gevaarlijk dicht langs je heen. Regelmatige discussies of we er nu wel of niet over deze wegen mogen fietsen, maar uiteindelijk heb je weinig keus. Het gaat nu meer naar beneden dan naar boven en het is ontzettend opletten. We pauzeren in Vevey na een groot gedeelte van de tijd langs het schitterende Meer van Geneve te hebben gereden. Zwitserland is een verademing bij de stug overkomende Fransen. We zitten op een gezellig terrasjes en knopen een gesprekje aan met twee studenten. De weg gaat verder richting Montreux, Villeneuve en vervolgens naar Monthey. Naar 150 km wordt het pas echt gezellig, het is bloedheet en vervolgens begint de klim naar Pas de Morgins (1.369), in het begin word ik ingehaald en vervolgens haal ik mensen in welke afstappen om te eten en te drinken. Hubert een generatie genoot van Wim staat voor het eerst langs de weg, hij is kennelijk moe. Wat is het godvergeten stil en warm, mijn bil doet zeer en mijn rechter voet lijkt in tweeën te barsten, wat een ellende. Naar de u-bocht richting Morzine sta ik ineens voor de grens tussen Zwitserland en Frankrijk. Even wat drinken bij de volgauto en een foto maken, Wim heeft met twee anderen gewacht, we beginnen aan een redelijk steile afdaling. Dan wordt het weer klimmen naar La Chappele (1.020), het valt gelukkig mee, fijn dat ik een stukje voorlig in de afdaling. Dan vervolgens weer klimmen, dit keer moet de Col du Corbier (1235) worden bedwongen, ik blijf redelijk in de buurt van mijn metgezellen. Gezamenlijk beginnen we aan de laatste afdaling, welke ik in 1990 ben opgefietst op mijn buitenblad, hoe was dit mogelijk? Na de afdaling volgt er nog een stuk vals plat in mijn herinnering, het vals plat lijkt de afgelopen vijftien jaar wel een berg te zijn geworden. Shit wat doet die vinger zeer. Moeizaam rijden we Morzine binnen richting Joux Plane, vlakbij waar Henk eens zijn hotel had staan. Voor René bevestig ik even dat hij al anderhalf uur binnen is, als Hubert steunend en kreunend binnenkomt, wat een revanche voor hem. Is hij van het gezeur van Hubert van afgelopen dagen meteen vergeten. 

Afsluitend
Morzine is de laatste vijftien jaar erg veranderd sinds ik hier aan het fietsen was met o.a. Theo, Gerard, Antoon en Wim v. G en andere groepssamenstellingen. Ach ja, ook Heesch is de laatste vijftien jaar veranderd, het Morzine is niet meer het Morzine van toen. We overnachten in een vorstelijk hotel en s'morgen vertrekken we om acht uur richting Valkenburg, rijdend door het prachtige Franse land. Mijn zwager wordt vandaag 50, ik rijd rechtstreeks vanuit Valkenburg naar zijn feestje en arriveer er om tien uur. Wim heeft geen zin in een buffetje, mijn dochter brengt hem naar huis. Zeker heimwee naar zijn vrouw, nog een paar palmtjes nuttigen en dan om 1.30 uur naar bed en nog effen nadromen. 

Met sportgroeten van, Albert van de Koolwijk

PS: indien er nog liefhebbers zijn om volgend jaar deze tocht willen rijden, ik heb een inschrijfformulier over, dit zat in de enveloppe met oorkonde.

 

^ Top ^

Made in His  sinds 2001 ©   info@twcdevoorsprong.nl   Ontwerp: Ginderwijd.nl        sitemap