De Marmotte 2006.

Maar klimmen is niet mijn sterkste punt dus richt ik me vooral op 'uitrijden'. De week voorafgaand aan de Marmotte heb ik getraind volgens een programma van 'Alpe d´Huez-reizen'. We fietsten elke dag een andere route met een groepje en werden begeleid met een volgauto.
 

Op de donderdag voor de Marmotte stond de tijdrit naar Alpe d’Huez op het programma. Iedereen kreeg een GPS mee om de tijd op verschillende punten te registreren. Deze tijden kregen we later op een heus diploma. Ik was nog niet in bocht 20 (de één na onderste) of het begint me te gieten. En ook het onweer breekt los. De weg omhoog lijkt wel een rivier. Maar ik ben hier aan begonnen en besluit het nu ook af te maken. In het noodweer fiets ik uiteindelijk naar een tijd van 1 uur en 8 minuten. Op basis van deze tijd voorspellen de fietskenners op de camping dat ik op de Marmotte uit zal komen op een tijd van rond de 9 uur en 15 minuten.

De tijdrit op de Alpe d’Huez.

De vrijdag voor de Marmotte nog een keer mijn fiets nakijken, een beetje poetsen en vooral rusten. En ik was niet de enige die de dag zo doorbracht…
Dan is het 8 juli, de dag!
Met startnummer 1488 mag ik een heleboel startvakken passeren om zelf plaats te nemen in het één na voorste vak. Met een snelheid van 50 km/uur zijn de eerste 10 vlakke kilometers zo voorbij. En door deze snelheid van het peloton kost dat ook helemaal geen inspanning. Dan komt de eerst klim naar de Glandon. Ik ben met 2 uur en 2 minuten boven. Daar moet ik een minuut of 10 wachten want we worden niet langs de ambulances gelaten. Er zijn in de afdaling 5 renners gevallen. Na wat oponthoud ga ik voorzichtig de afdaling in. Ik heb toch wel erg veel bloed op de weg gezien bij die valpartij…
In de beklimming van de Telegraph merk ik pas hoe warm het vandaag is. Het kwik is weer boven de 30 graden gestegen. Bij elke waterpost dus zorgen dat mijn bidons gevuld zijn.
 

Tijdens de beklimming van de Galibier heb ik een lekker ritme te pakken. En ik zie dat de energie bij andere deelnemers al aardig op begint te raken. Ik zie verschillende mensen van hun fiets stappen….
De afdaling van de Galibier gaat lekker. De snelheid zit er behoorlijk in. Maar zo’n 15 km voor de Alpe d’Huez kom ik op kop van een klein groepje te zitten. En geen van de mannen achter mij is van plan of in staat wat kopwerk over te nemen. Ik kijk nog eens om maar niemand neemt over. Dan toch maar zelf het werk doen. En dat heb ik geweten de eerste kilometers van de Alpe d’Huez! Die berg leek nu veel steiler dan 2 dagen terug. En mijn benen doen nu ook veel meer pijn.

De beklimming van de Galibier.

Ik doe uiteindelijk 1 uur en 33 minuten over de laatste beklimming en kom daarmee op een eindtijd van 9 uur en 2 minuten. En dat betekent dus een Brevet d’Or (goud dus!). Wat supporters van de camping vertellen mij dat er maar weinig vrouwen voor mij omhoog waren gegaan. Thuis kijk ik meteen op internet naar mijn klassering, niet echt belangrijk maar wel leuk om te weten: 7de in de categorie vrouwen tot 35 jaar en 1190ste in het algemeen klassement. En dat alles bij 7000 deelnemers. Missie volbracht!!

Evelien