Een cyclosportieve tocht is een prestatietocht waaraan iedereen kan deelnemen.

Het heeft het karakter van een wedstrijd. Er is verzorging onderweg en het verkeer wordt geregeld door de organisatie. Alle deelnemers vertrekken op hetzelfde tijdstip en als je binnenkomt wordt je tijd geregistreerd. Afhankelijk van je leeftijd en de gereden tijd kun je goud, zilver of brons halen.

In België zijn verschillende van deze tochten meestal vernoemd naar een bekende renner. Hieronder een verslag van 1 september 2001. 

De raadgevingen van CLAUDE CRIQUIELION

" Vertrek niet te snel ! Gebruik 39 x 26 aan de voet van de Muur van de Velomediane (op de brug in Maboge km 52). Voor uw eigen veiligheid, vergeet niet dat het dragen van een helm verplicht is. Respecteer de wegcode.

Claude Criquielion 2001.                    

door Herman Huismans

Op 1 september 2001 zijn we met  2 man, Mari van Nistelrooij en ondergetekende, naar La Roche in de Ardennen geweest om de cyclosportieve tocht  Claude Criquielion te fietsen.

Ongeveer 3 jaar geleden ben ik met fietsen begonnen en in Maart 2000 ben ik lid geworden van de Voorsprong. In het begin zag ik wel op tegen de afstanden van 100 km of meer (toen ik nog niet fietste vond ik 10 km al een heel eind), maar de afstanden vielen me toch wel mee. Daarom wilde ik ook wel eens in de heuvels van Limburg of België gaan fietsen, want ik was nog nooit verder geweest op de fiets dan Berg en Dal.

Mari en ik hebben toen samen de cyclo van het blad Fiets gereden in Mei 2000. De tocht van 150 km en 2100 hoogtemeters was echter veel zwaarder dan ik verwacht had en ik kwam dan ook redelijk “uitgewoond” over de finish in een tijd van 5.45uur, ik dacht meteen dit doe ik nooit meer.

Later las ik in het clubblad het verhaal van Bert van de Oetelaar over de Claude Criquielion en ik dacht die tocht zal wel veel te zwaar zijn  voor mij. Maar ik had er eigenlijk toch wel zin  in en ik nam me voor om hem in 2001 te gaan rijden.

In 2001 had ik al ongeveer 5000 km gefietst met redelijk wat klimwerk (de 2-daagse in de Eifel,Zuid-Limburg, op de Veluwe en vakantie in de Ardennen.) Bij de club was er, behalve Mari, niemand die interesse had om mee te gaan. De laatste 4 weken voor de tocht hebben we allebei extra getraind op eigen houtje. Ik heb de trainingsplanner uit het blad Fiets gebruikt met behoorlijk wat duur- en intervaltraining gebaseerd op hartslagmeting.

Op de grote dag 1 september 2000 zijn we `s morgens om 5 uur vertrokken en we waren om half 8 in La Roche, mooi op tijd om in te schrijven, te eten en om te kleden want de start was om 9 uur in het centrum van de stad. De start lijkt wel op die van een touretappe, alleen met veel meer wielrenners ( ongeveer 2500 deelnemers), maar net zoveel publiek langs de weg.

Voor de start was het al zwaar bewolkt en mistig, bij een temperatuur van 12 graden, dus dat beloofde niet veel goeds. Na het vertrek ging het meteen een kleine 3 km omhoog, La Roche ligt helemaal onder in het dal, dus dat was een mooie warming-up. Bij de 2^e helling ging het ook nog regenen en veel collega`s van ons stapten af om regenkleding aan te doen, wij konden gewoon doorrijden  want we hadden geen regenjas bij. Meteen stonden er al een aantal langs de kant met lekke banden. De eerste hellingen ging het prima en ik moest me inhouden om niet te hard te gaan, want ik was al gewaarschuwd om niet  te snel te starten. Met dat regenweer  had ik echter weer last van andere ongemakken want ik moest  voor de 1^e pauze, op 73 km, al  2 keer een plasstop maken. Mari kwam mij dus vrolijk voorbijgereden. Op de zwaarste col van deze dag, de Col de Haussire, kon ik weer bij Mari aansluiten. Deze berg bestaat uit 3 hellingen van resp. 1 km-11.3%, 0.3 km-15% en 1.3km van 11% stijging. Er was hier bijna geen doorkomen aan vanwege de vele “wielrenners” die naar boven liepen. Maar gelukkig konden we blijven fietsen en zijn we samen naar de 1^e pauzeplaats gereden.

Nadat we even gepauzeerd hadden en ons eten en drinken aangevuld, vertrokken we samen voor de 2^e etappe. Het ging vrij goed, ik was in de meeste klimmen iets eerder op de top maar Mari achterhaalde mij meestal snel in de afdaling. We kregen nog enkele regenbuien over ons heen, dus het was voorzichtig afdalen op de natte en vrij slechte wegen. Na een uur of 4 op de fiets, begon het weer wat op te klaren maar toen kregen we allebei last van de rug en nek, waarschijnlijk van de kou en de regen. We gingen echter vrolijk verder, want als je ergens aan begint moet je het ook afmaken.

De 2^e pauze was bij 122 km. en we dachten dat we het ergste wel gehad hadden, de laatste 10 km was immers een lange afdaling. Dat viel wel tegen, ook omdat de benen niet meer zo goed waren natuurlijk.We hadden nog 6 cols te gaan na de pauze waarvan de meeste rond de 5-6% stijging hadden. Dat was echter het gemiddelde, er zaten soms vlakke stukjes of vals plat in maar ook stukken van 10-15%. Als je hier op de pedalen ging staan slipte je achterwiel weg vanwege de natte weg, dus bleven we op het zadel zitten hoe moeilijk dat soms ook was. Op de laatste berg kreeg ik het moeilijk en Mari haalde mij in en ik moest hem laten gaan. Bij de finish zag ik hem pas terug want hij ging keihard  door in de laatste afdaling.

Na 172 km., waarvan ongeveer 50 km klimmen, waren we dan ook blij dat we het eindpunt bereikt hadden, Mari had een tijd van 7u.13min. en ik van 7u.14min. waarmee we allebei zilver behaalden.

Al met al een mooie tocht met een goede organisatie en goede verzorging, maar je moet er behoorlijk wat voor trainen. Misschien dat ik hem volgend jaar weer ga rijden om dan, als het beter weer is, een snellere tijd neer te zetten.

Om een indruk te geven van dit evenement, er zijn 1951 deelnemers!  afgeklokt. Waarvan ruim 700 Belgen, 450 Nederlanders, 280 Denen, 25 Duitsers, 50 Fransen en 13 Engelsen. Van de overige deelnemers is er geen  nationaliteit opgegeven. 

Herman Huismans

naar de site